اولین روزهای استقلال...

خیلی وقت بود که منتظر بودم ... سه سالگی ات بهانه ایی شد که باور کنم بزرگ شدی دیگه از اون نوزاد کوچولو خبری نیست وتو روبرومی ... مرد کوچکم...

و بازهم ادغام حس خوشحالی و ناراحتی...

چه زود ...ولی بالاخره باور کردم که وقتش شده اولین قدمت رو برای ورود به اجتماع برداری. 

اجتماع نینی کوچولوها... عزممون رو جزم کردیم که ساعاتی رو از تو دور باشیم و تو ازما...

بالاخره مهدکودکی شدی ... و چه خوشحالی از این بابت....عاشق اونجایی.

یه روزهایی با هم میریم یه روزهایی با بابا ... که تو روزهای با بابا رو ترجیح میدی ...

تا به امروز موقع برگشتن از مهد غرغر کردی که مامان بازی نکردم...برم بچه ها ... بازی کنم...

خوشحالم ک خوشحالی...

پی نوشت:

تازگی ها هم کلا از کلمه ی واسه استفاده میکنی...

واسه داغه=واسه چی داغه؟