صبح بهاری

یک روز صبح بود...

روزی که برای اولین بار تصویرتو توی سونوگرافی دیدم رو تا آخر عمر از یاد نمیبرم... لوبیا کوچولویی که قلب داشت...صدای ضربان قلبت شد قشنگترین صدای زندگیم...

بار دوم که با بابایی رفتیم سونوگرافی واسمون دست تکون دادی... و اشک تو چشم مامان و بابا انداختی و مارو عاشق خودت کردی...

شب چله بود که برای اولین بار با یه لگد کوچولو اعلام حضور کردی...

از خوشحالی اشک تو چشام جمع شد...خدایا این منم که دارم قدم به قدم به مادر بودن نزدیک میشم؟؟؟

و چقدر زود گذشت روزهای انتظار...

روز بیست و یکم اردیبهشت بود ...

یه روزی که خیلی معمولی شروع شد...اما تو نذاشتی معمولی تموم شه...بلاخره افتخار دادی و پاهای کوچولوتو گذاشتی تو دنیایی که حالا حالاها ازش هیچی نمیدونی...

لحظه ای که دیدمت...وای خدای من چقدر بزرگی... چقدر مهربونی ... یعنی من لیاقتشو دارم؟؟؟

بدن کوچولو و گرمتو گذاشتن تو بغلم... باور نکردنی بود...صدای گریه ات...زیبا بود و گوشنواز...

بالاخره مادر شدم...